04/10/2025

Ik was nooit verslaafd aan drank. Ik was verslaafd aan vluchten.

Twee wodka-cola
Twintig jaar lang. Elke dag.

Zeven dagen per week. Elke avond.
En vanaf de donderdag mocht ik er meer

Alsof het leven er anders niet in zat.

Qua werk leefde ik op targets. 40 K omzet per jaar binnenhalen voor mijn werkgever. Haalde ik het? Dan kreeg ik (als ik mazzel had) een klopje op m’n schouder.

En werd er gezegd: “Top Jeff, dit jaar 50 K”
Voor hetzelfde loon. Voor dezelfde leegte.

Ik besefte me, ik leef in de droom van een ander, in plaats van in mijn eigen droom, maar deed er niks aan.

En verloor mezelf onderweg.

Dus ik dronk, om te vluchten. Elke dag weer.
Om te verdoven wat ik niet durfde te voelen.

Tot die ene truffelceremonie circa 4 jaar geleden. Wat heel mijn leven op zijn kop gooide, op een positieve manier. Man wat een openbaring.

En vanaf dat moment… was het klaar. Een schakelaar was omgehaald.

Van de ene op de andere dag: geen druppel meer.
Geen strijd meer.

En ik was áán!

Alsof mijn systeem eindelijk snapte: dit heb ik niet meer nodig.

Ik was nooit verslaafd aan drank. Ik was verslaafd aan vluchten.
Vandaag, vier jaar later, ben ik vrij.

Nuchter en vol aanwezig.

Na die ene magische dag ook direct mijn loondienst opgezegd om vervolgens twee jaar met sabbatical te gaan. Twee jaar de tijd nemen om te onderdekken wie ik ben en vooral wat ik hier te doen heb.

En nu.. Ik leef vanuit passie. Volgens mijn eigen regels.
In mijn eigen ritme.

In míjn eigen droom.

En dat gevoel – die vrijheid – die gun ik iedere man.

Daarom begeleid ik nu andere mannen die ook vastzitten.
In zichzelf. Mannen die 90% vanuit het hoofd altijd maar doorgaan.

Mannen die het échte contact met zichzelf zijn verloren. Dus ook met hun partner.

Niet om ze te fixen of te laten veranderen, maar om ze te laten herinneren.

Van overleven naar léven.

Van verdoven naar voelen.

Van leegte naar vuur.

Je hoeft niet eerst kapot te gaan om wakker te worden.
Maar je moet wél durven kijken.

Jeff